18-06-2014 - admin

EEN JONGETJE, TOCH?

Column - Een jongetje toch - DEF 2

“Een jongetje.. toch?”, een vraag die me dagelijks wordt gesteld wanneer ik met kleine Yasmine op pad ben. Steevast beantwoord met een diepe zucht “Nee, een meisje..”. Ja, duh, meer smaken hebben we niet; toch zeg je dat ‘een meisje’ nog even achter die ontkenning aan. Alsof het ook “Nee, een pinguïn” of “Nee hoor, het is een konijn en dan kun je dat niet zo goed zien, hè” zou kunnen zijn. Schijtchagerijnig word ik ervan. Dat ik mijn kleintje niet in een zee van rozetinten hul mag na al die kleurencolumns duidelijk zijn, maar dat ons arme Yasje (en daarmee eigenlijk ook haar moedertje) nu dag in dag uit worden getransgenderd, had ik ook weer niet voorzien.

Idioten
De kapper op de hoek, de (voorheen zo) leuke buurman met zijn twee hondjes, de Hypotheker (jazeker…die!), random mensen in de supermarkt; allemaal hebben ze Mientje al voor mannetje, jongentje, menneke of kereltje uitgemaakt. Zelf nooit kinderen gehad, vermoed ik, of stekeblind, maar in ieder geval geen gevoel voor tact.

Glad ijs
Afgelopen vrijdag, in de rij bij het postkantoor, was voor mij de maat vol. Na een poosje in de Joolz wagen turen, was ‘ie daar weer… “Een jongetje, toch?” vroeg de dame van middelbare leeftijd. Geïrriteerd gaf ik mijn standaard antwoord om er “dat ik haar niet compleet in roze hul, wil niet zeggen dat het een jongetje is” aan toe te voegen. De vrouw vertrok geen spier, bleef naar baby Mientje staren en had warempel ook nog het lef om zich aan een discussie te wagen (glad ijs, kan ik je vertellen..).

Verkeerd gelabeld
“Toch zie ik wel echt een wat bredere, jongensachtige….” Verder liet ik haar niet komen. Wat er nog aan respect over was, verdween als sneeuw voor de zon en ik onderbrak haar met woorden die Yasmine gelukkig nog niet mee kreeg. Was ze helemaal besodemieterd, kleine Yasje en dus ook mij ongevraagd zo te beledigen. (Heb je ‘Mama is boos’ gezien? Pff, kinderspel!) Schaapachtig keek ze me aan, vastberaden om de discussie nog verder door te voeren. Ik keek haar enkele seconden woedend en doordringend aan en ineens zag ik het: korte stekels, vierkante kop, XL houthakkers blouse en bermuda (incl. melkfleskuiten). Ze was zelf gewoon niet helemaal goed gelabeld. Klein complex wellicht? Ik draaide me af en met een vilein “Sorry, ik ben aan de beurt, meneer!” lieten we ‘haar’ achter ons.

Gillende keukenmeid
Nee, de eerstvolgende krijgt het flink te verduren. Deze modemama is het zat. En dat terwijl Yasmine het knapste kleine meisje is dat ik ken. Met stralende, grote ogen, lange wimpers en prachtige volle lippen. In de verste verte geen jongensachtig trekje in te herkennen. En dan heb ik het nog niet eens over het geluid dat onze kleine schat produceert. Wat kan die tata gillen (van plezier)! Om over haar hoge schaterlachjes nog maar te zwijgen.

Strikskes, steentjes, krullekes en bandjes
Op de roze tour gaan we nog steeds niet. En het is dat Mientje nog amper haar heeft, anders maakte ik de mooiste vlechtwerken, zijscheidingen en paardenstaarten om haar sekse te duiden (én een beautystatement te maken, uiteraard). Toch heb ik een oplossing om alle wijsneuzen en bemoeials voorgoed het zwijgen op te leggen. Een accessoirela vol strikskes, steentjes, krullekes en bandjes, zodat er en route nooit meer enige twijfel zal ontstaan. Laat je nu maar horen..

Pin on PinterestShare on FacebookTweet about this on Twitter

All rights reserved