BABY SHOWER IN MAROKKO
Net vier maanden op deze wereld en dan al aan vakantie toe; Yasmine goes Morocco. Back to her roots, althans een beetje daarvan. En meteen ook een verrassing voor opa en oma in Fes; let’s party!
Zoals de ouden zongen…
..vliegen de jongen, of zoiets, toch? Zelf wachtte ik maar liefst zeventien jaar op mijn eerste vlucht, maar Yasmine spreidde haar vleugeltjes dus al na een paar maanden. En ze ging al als een pro…beetje slapen, beetje drinken, beetje uit het vliegtuigraampje kijken, relaxed.
Fast and furious
Minder ontspannen ging het er, eenmaal geland, aan toe in de ‘Petit taxi’s’ van Fes. Geen veiligheidsgordel te bekennen, niks geen autostoeltje; gewoon los op schoot, een schietgebedje en hopen dat je heelhuids op de plek van bestemming komt. Een zenuwslopende kermis vol bumperklevende, gejaagde en opgefokte taxi-chauffeurs, baby aan boord of niet.
Surprise act
Mientje bezorgde op haar beurt met haar plotselinge verschijning haar groutouders een halve hartwip. Maar daar eenmaal van bekomen, zetten zij een heus Marokkaans geboortefeest op poten. Een Mocro baby shower met alles erop en eraan.
Aan tafel!
Een lokale cateraar leverde zes enorme pastilla´s (hartige taarten van bladerdeeg met kipvulling en poedersuiker bovenop – typisch gerecht voor Fes), zo’n twintig gebraden kippetjes (die vliegen er wel in) en vijftig broden. Bij de patisserie om de hoek zocht ik voor acht kilo aan Marokkaanse koekjes uit (voor bij de mierzoete, verse muntthee). De plaatselijke variant op onze beschuit met muisjes, zeg maar. Honger hoefde in ieder geval niemand te lijden.
Outfitjes
Voor het modegehalte van het ‘Festijn’ moesten Yasje en ik nog iets feestelijks. Uiteraard niets gepasts in de drie uitpuilende koffers, dus op naar de medina. Ik liet mezelf een (konings)blauwe kaftan vol goudkleurige borduursels aanmeten en voor Yasmine werd het een wit prinsessenjurkje, bezet met lila roosjes. Over de top, kitsch en niets voor in het Amsterdamse, maar voor een Marokkaans feest volledig in stijl.
Vage gasten
Op de dag van het feest bleef de ‘familie’ maar binnenstromen. Ooms, nichten, oma’s, achterneven en oudtantes, vrienden die zich ooms noemden, vage kenissen die als broeder bestempeld werden en zelfs total strangers, die wel zin hadden in een feestje, maakten hun opwachting. Mijn handen werden beschilderd met henna, Mientje werd overladen met geboortecadeaus (herinner je je die column nog?), er werd gezongen en het eten werd tot de laatste kruimel verdeeld.
Handen en voeten
Met een taalbarrière van heb ik jou daar werd er gesproken (en overigens ook gegeten) met handen en voeten. Dat mocht de pret niet drukken. Yasje en ik waren het stralende middelpunt van de dag. Het feest was, net als Mientje’s eerste vakantie, geslaagd en Yasmine is vanaf nu officieel ingewijd bij de familie Bachri in Fes.
