VERLATE VOORJAARSSCHOONMAAK
Een kast vol kleding, maar toch telkens niks om aan te trekken. Ik en mijn vriendinnen hebben er al een handje van, maar afgelopen week begon mijn dochtertje van negen ook al. En dat terwijl de gigantische kledingkast op haar kamer zo ongeveer uit zijn voegen barst van de schattigste pakjes. Maar je hebt toch die blauwe jumpsuit? En dat bruine broekje met die cropped top? Of gewoon dat witte bloesje met die biker shorts? Te kort, te strak, kapot; geen van mijn suggesties bleef overeind. Had ze dan écht niets meer dat paste?
Afgelopen maandagmiddag, zij studiedag, ik een middagje vrij, doken we samen haar kast in. Alle lades, stapeltjes en deurtjes af. Een kleine trip down memory lane waarbij de grootste parels de revue passeerden. Het glinsterende paillettenrokje voor kerst, dat al vanaf de eerste seconde niet lekker zat, maar dat ik altijd nog bewaarde in de hoop dat Yasmine ‘m net zo mooi vond als ik en toch een keer zou aantrekken. Het bruine vestje met wolkjes van teddystof, gekocht voor de eerste dag naar groep 6. Zelfs ik zou ‘m dragen, zo tof is-ie. De donkergroene overgooier, die haar op vakantie in Italië nog zo snoezig stond met haar okergele bloesje. Haar pied de poule colbert, haar gouden glitterlaarsjes en haar grijze baretje; ze was overal uitgegroeid. We verzamelden twee grote boodschappentassen vol pronkstukken, die ik volgende week naar ons vaste second hand adresje in de Spaarndammerbuurt breng. Een hoopje onderbroeken en verdwaalde sokken de textielcontainer in en we keken samen naar een gigakast vol lege hangertjes. Opgeruimd staat netjes, ‘Maar wat trek ik nou aan mam?’.
Toch maar eens even neuzen naar wat nieuws voor deze negenjarige dame. Online mocht ze zelf haar favoriete meisjes kleding selecteren. Zij dropte de hartjes, ik maakte de eindselectie. Van co-ords en oversized baseball shirts, een bikini en strakke zonnebril voor onze Italië vakantie tot tweedehands Vans en combat trousers, zoals ik ze ook altijd draag. Afgezien van wat verkeerde kleurcombinaties was Yasmine’s winkelmandje stiekem één-op-één mijn smaak en kledingstijl. Schoenmaat 36 (!); nog twee stapjes, en we kunnen sneakers uitwisselen, en nog een paar sprongetjes, dan kunnen we door met een gezamenlijke kledingkast. En als we dan toch moeten verduurzamen, klinkt dat lang zo slecht nog niet.
De bestelling is inmiddels onderweg en die verlate voorjaarsschoonmaak trek ik nog even door naar de rest van het huis. Ruimte creëren in de berging, zodat de fatbike van manlief niet in mijn (thuis)kantoor hoeft te blijven staan (lang leve de grote stad) en alles even strak, zo vlak voor de zomervakantie. Voordeel van hier wonen: alles wat we niet meer kunnen gebruiken, zetten we op woensdagavond naast de container en is na een rondje Billie uitlaten (een kwartiertje in de avond) meegenomen. One man’s trash.. geeft mijn opruimwoede nét even die positieve approach.
